İnsan tanıyabilmenin zamanından geçiyorum her an... İnsan dersin, der durursun. Güzel dersin, der durursun. Şayet kalbin açılmamışsa göremezsin, bakarken kapatırsın kalbinin perdesini ve kalplerin dilini bilemezsen eğer, yaşar durursun yalnızca dünyalık ömründe. Hayatıma misafir olup geçenler ve kalbime hoş gelenler, onlar bana beni hatırlatan kelimeler oldular hep. Beni yazdılar, beni çizdiler, bana öğrettiler... Nedensiz olan ve tesadüfleri olan hayat değil benim yolum. Kalbimin izini bıraktığı yerlerin üstünden layığıyla geçebiliyorsam yüzümden gülümsemememi saklayamadığım bir yoldur bu gittiğim. Duygularımı en çok belli ettiğim yerdir, gözlerim ve boğazımda düğümlenmiş hislerim. O yüzdendir en çok kapattığım yerlerin gözlerim olması ve o yüzdendir sakinliğimin suskunluğu. Gülümserken anlaşılmayı, içtenliği hissettirmeyi amaçlayıp karşılığını aldığımda ise yaşamım genişledi adeta. Kalbim beslendi bir nevi. İyiliğin ve gülümsemenin bulaşıcı olduğunu düşünmüştüm ve bunu yaşamıştım da....