Karanlığın İçinden

 Günler geçtikçe, bazı anları bire bir yaşayıp öğrendikçe, kağıda dökemediklerimi gönlümde biriktiriyorum. Yazma vaktim geldiğinde içten içe, kalbimden dolup taştığında kelimelerim işte yalnızca bu anlarda yazabiliyorum içimdekileri. Hiç bilmediğim yerlerden belki uzaklardan ama bir o kadar da yakından gelen kelimeler birleşiyor burada adeta. Paylaştığım yazıların ne kadar çok kişiye ulaştığı değil isteğim. Yalnızca bir kişi de olsa, yazdıklarım eğer kalbinde yer ediniyorsa, yazdıklarımı okurken bir yerinde onu gülümsetebiliyorsam ve yaşamında yeri geldiğinde, aklına yazdıklarımdan biri geldiğinde hatırlanabiliyorsam ve bunu hissettiren insanlar biriktirebiliyorsam işte o zaman amacıma ulaşabilmiş oluyorum. Elimden tutan, yanımda olduğunu hissetiren, gizlice de olsa bir yerlerde yanımda olan insanlar gerekli bana. Kendi yaşamımın öğretmeni olduğumu fark ettiğimden beri yaşadığım zorluklar hayatın farkına varmamı sağlıyor ve ben bu zorluklara bağlandıkça genişliyor geçtiğim yollar. Yollarımı istediğim gibi çizmeyi öğrendiğim gün içimde kimseyi büyütmemeyi de öğrendim, içimde kimseyi büyütmüyorum ki gün geldiğinde, önüme çıktığında takılıp düşmeyeyim. Bağlandığım tek şey var ki o da samimiyet. Gülümsüyorsam bana bakan gözler de gülümsüyor, ne kadar içten konuşursam karşındaki de bana öyle yaklaşıyor. Elbette tam tersini yaşadığım anlar da oldu fakat hiç vazgeçmedim ben samimiyetimden. Kendim oldum, ben ben olarak kaldım ve sonunda deneyimlediğim şey ise iyileşmeyen hiçbir kalbe rastlamadığım. Kendiniz gibi kaldığınızda dünyanız da size göre oluşuyor. Bir nevi herkes kendi dünyasını oluşturuyor. 

 Çabam yazdıklarımın bana bir size bin olması ve ancak karşımdakine bir şey katabilirsem yazdıklarım birikip bana bin oluyor...